Wyobraź sobie, że wchodzisz do pokoju, którego podłoga jest pokryta kolorowymi klockami LEGO – od małych, prostych elementów po większe, bardziej złożone kształty. W powietrzu czuć delikatny zapach plastiku, który miesza się z wonią drewnianej podłogi. Światło wpada przez okno, a kolory wydają się niemal jaskrawe – widzisz intensywne czerwienie, żółcie, niebieskie i zielone elementy.

Rozsiadasz się wygodnie na podłodze, dotykasz jednego z klocków. 

Jest chłodny, ale zarazem przyjemnie twardy. 

W głowie zaczyna się ruch myśli. 

Widzisz przed sobą czystą powierzchnię, która tylko czeka, by tchnąć w nią życie.

Czujesz dreszczyk ekscytacji. 

Twój umysł kipi od możliwości i nienasyconej ciekawości.

Analizujesz różne idee i pomysły, niestandardowe koncepcje. 

Może zbudujesz konstrukcję z postapokaliptycznego świata, wykorzystując nietypowe klocki? 

W tempie torpedy w głowie przekształcasz, komponujesz, projektujesz, rekonstruujesz, interpretujesz wizje z różnych kategorii. 

Bez trudu przeskakujesz do kolejnego pomysłu. 

Co by było, gdyby zbudować coś dynamicznego, pełnego zakrętów i nieprzewidywalnych form, jak potwór ze świata mgieł, mchu i porostów?

Wyobrażasz sobie, jak palce układają kolejne części, jedno na drugim. Czujesz satysfakcję, gdy struktura staje się coraz stabilniejsza. 

A może coś zabawnego? Gigantyczny, niezdarny kurczak w okularach przeciwsłonecznych!

Siedzisz tam, w morzu klocków, a każde połączenie wydaje się początkiem nowej, nieograniczonej możliwości. 

W wyobraźni widzisz, jak palce obracają, przekładają i próbują różnych konfiguracji – za każdym razem pojawia się nowa forma. 

A w głowie pojawia się pytanie: co dalej?

Neurologiczne odchylenia związane z ADHD ułatwiają korzystanie z wzorca dywergencyjnego, który właśnie opisałam. Osoba myśląca dywergencyjnie eksploruje różne możliwości, często w sposób kreatywny i nieszablonowy. Jest to również zabawna, ponieważ łączy biegłość, giętkość umysłu, oryginalność i kreatywność, by zapewnić rozrywkę sobie i innym.

Aby jednak realizować zadania, potrzebujemy w życiu także myślenia konwergencyjnego. W procesie sortowania pewne idee i pomysły zostają porzucone, bo okazują się zbyt kosztowne, czasochłonne, nierealistyczne lub zbyt niestandardowe. Taki typ myślenia pomaga przesiać pomysły, by znaleźć jedno, optymalne rozwiązanie. I to właśnie nad tym typem myślenia warto popracować, zmagając się z ADHD.

Moi klienci to mądrzy, błyskotliwi i niezwykle zabawni ludzie. To między innymi dlatego kocham swoją pracę. Codziennie spotykam niezwykłe osoby, pełne wiedzy, nienasyconej ciekawości i nieszablonowego myślenia. Poczucie humoru jest dla nich sposobem na radzenie sobie z codziennymi wyzwaniami.

Od początku mojej praktyki wspieram te cudowne osoby w pracy nad konwergencyjnym stylem myślenia. Aby kończyli swoje „budowle”, realizowali pomysły i wdrażali je w życie, zadziwiając świat swoimi niesamowitymi koncepcjami. By czuli się dobrze ze sobą i swoim otoczeniem, potrafili znaleźć jedno rozwiązanie, podjąć decyzję i wdrożyć ją w życie, kiedy to potrzebne. A przy tym nie tracić swojej niezwykłości.